ชาวไท (Tai People) เป็นคำใช้เรียกกลุ่มชาติพันธุ์ตามหลักภาษาศาสตร์ โดยใช้เรียกกลุ่มชนแบบโดยรวมที่พูดกลุ่มภาษาไทกระได (Tai-kadai) ซึ่งกระจายตัวอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และทางตอนใต้ของประเทศจีน        ที่มาของชาวไทนั้นมีอยู่ด้วยกันหลายทฤษฎี ทฤษฎีที่ได้รับการยอมรับที่สุดมากจากการศึกษารากของภาษา โดยสันนิษฐานว่าภาษาไทกระไดนั้นมีรากมาจากกลุ่มชนพื้นเมืองจากไต้หวันซึ่งเดิมใช้ภาษาโปรโตออสโตนีเซียนที่อพยพมายังประเทศจีน ต่อมาเมื่อเกิดการติดต่อกันและกันกับกลุ่มชนอื่น เช่น Sino-Tibetan หรือ Hmong-Mien จนเกิดการผสมผสานรากภาษา และกลายเป็นภาษาไทกระได โดย James R. Chamberlain เสนอว่ากลุ่มชนแรก ๆ ที่ใช้ภาษาไทกระไดเริ่มเกิดขึ้นในลุ่มแม่น้ำแยงซีเกียงในช่วง 1200 ปีก่อนคริสตกาล หลังจากนั้นจึอพยพเคลื่อนลงมายังจีนตอนใต้ และลงมาจนถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ่านทั้งเส้นทางบก และเส้นทางแม่น้ำในช่วงคริสตศตวรรษที่ 10 – 8 ซึ่งสันนิษฐานว่าวัฒนธรรมของกลุ่มชนที่ใช้ภาษาไท-กระไดเริ่มผสมผสานผ่านการแลกเปลี่ยนติดต่อกับกลุ่มชนพื้นเมืองในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เดิมเป็นกลุ่มชนที่ใช้ภาษาออสโตร-เอเชียติกในช่วงเวลานี้ และกลมกลื่นจนแตกกลายเป็นกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆในแต่ละพื้นที่