สันนิษฐานว่าชาวปกาเกอะญอ เดิมเกี่ยวข้องกับกลุ่มชาติพันธุ์เร่ร่อนที่เดิมอาศัยอยู่ทางทิศตะวันออกของทิเบตตั้งแต่ 3238 ปีมาแล้ว ต่อมาในปี พ.ศ 207 หรือสมัยราชวงศ์จิ๋นได้หนีภัยรุกรานจากกองทัพจีน อพเคลื่อนย้ายลงมาตอนใต้มาตั้งถิ่นฐานบริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำแยงซีเกียง จากนั้นก็เกิดปะทะกับกลุ่มชนอื่นๆ จนต้องอพยพถอยร่นลงใต้มายังลุ่มแม่น้ำล้านช้าง มาสู่พื้นที่สามเหลี่ยมรุ่มแม่น้ำอิรวดี และแม่น้ำสาละวิน ดังที่พบบันทึกของมิชชันนารีที่กล่าวถึงกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่บริเวณตะเข็บชายแดนระหว่างสยามกับพม่า

     กะเหรี่ยง หรือ “จกอว์” เป็นคำที่กลุ่มชนปกาเกอะญอเรียกตนเอง ซึ่งความหมายแปลว่า “คน” ซึ่งต่อมากลายเป็นชื่อที่คนไทยภาคกลางใช้เรียกกลุ่มชาติพันธุ์นี้แบบรวม ๆ ปัจจุบันกลุ่มชนปกาเกอะญอที่อาศัยอยู่ในเขตแดนการปกครองของประเทศไทยประกอบด้วย 4 กลุ่มหลัก ๆ ได้แก่ 1.จกอร์/สกอร์  2.โพล่ง/โปว์ 3.กแบ/คะยา 4.ปะโอ/ตองสู

     ความเชื่อดั้งเดิมของชาวปกาเกอะญอเป็นความเชื่อแบบนับถือผี (Animism) ที่เชื่อเรื่อง “ขวัญ” หรือหน่วยวิญญาณที่สถิตอยู่ในทุกสิ่ง ชาวปกาเกอะญอบูชาผีธรรมชาติ เช่น ผีบ้าน ผีป่า ผีน้ำ ผีไฟ และผีบรรพบุรุษ โดยมีการจัดพิธีกรรมสังเวยและบวงสรวงอย่างเคร่งครัด

 

     ปัจจุบันชาวปกาเกอะญอมีการหันมานับถือศาสนาสากล เช่น ศาสนาพุทธ ศาสนาคริสต์มากขึ้น แต่ระบบความเชื่อนับถือผีแบบดั้งเดิมนั้นยังคงแทรกซึมและมีอิทธิพลอยู่ในข้อประพฤติปฏิบัติในชีวิตประจำวันของชุมชน

ชาวกะเหรี่ยงมีความผูกพันกับ “กลองสำริด” หรือกลองมโหระทึก โดยการแพร่กระจายของวัฒนธรรมกลองมโหระทึกมาสู่พม่านั้นมาจากเส้นทาง การแพร่กระจายทางทิศใต้ ซึ่งจากร่องรอยของวัฒนธรรมการใช้โลหะในแหล่งโบราณคดี Naigan ที่มีความคล้ายคลึงกับข้าวของเครื่องใช้โลหะจากวัฒนธรรมฮั่น ช่วยสร้างข้อสรุปว่ากลุ่มชนที่ใช้กลองมโหระทึกในยูนนานนั้นมีการติดต่อกับกลุ่มชนในตอนเหนือพม่า ผ่านเส้นทางแม่น้ำ Dhotawaddy โดยการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมนั้นอาจเกิดทั้งจากการติดต่อค้าขาย หรือการโยกย้ายถิ่นฐานจากทางเหนือลงมาทางแดนใต้ในช่วงสมัยราชวงศ์ฮั่น กลองมโหระทึกแบบที่ชาวกะเหรี่ยงใช้นั้น สันนิษฐานว่าเริ่มจาก “ชาวเปรียว” ซึ่งนักวิชาการเชื่อว่าชาวเปรียวนั้นเป็นชนพื้นเมืองกะเหรี่ยงที่เคยตั้งถิ่นฐานอยู่ในบริเวณทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีน โดยชาวเปรียวนั้นได้รับอิทธิพลทางวัฒนธณรมจากชาวเยวี่ยในช่วง 109 ปีก่อนคริศตกาล จึงทำให้มีความสามารถในการหล่อสำริดขั้นสูง และสามารถหลอมกลองสำริดใช้เองได้ กลองมโหระทึกแบบชาวเปรียวนั้นถูกจำแนกประเภทได้เป็นแบบ Heger 3 โดยมีลักษณะเป็นกลองสำริดขนาดกลางถึงเล็ก ดวงตะวันตรงหน้ากลองมี 12 แฉก และมีรูปปั้นกบสำริด 4 ตัว ปัจจุบันชนเผ่ากะเหรี่ยงยังคงใช้กลองสำริดในพิธีสำคัญเช่น งานปีใหม่ งานแต่งงาน หรืองานศพ โดยทั่วไปทุกชุมชนของเผ่ากะเหรี่ยงจะมีกลองเก็บไว้จำนวน 1-4 ใบ โดยจะแบ่งเป็นกลองที่ใช้ในงานมงคล และงานที่ใช้ในงานอมงคล ตามคติความเชื่อของชาวกะเหรี่ยง นอกจากกลองมโหระทึกจะเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจแต่ละเผ่าแล้ว ยังเชื่อว่ากลองมโหระทึกเป็นเครื่องดนตรีศักดิ์สิทธิ์ โดยทั่วไปจะถูกใช้เฉพาะในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ปัจจุบันกลองสำริดเป็นสัญลักษณ์ที่ชาวกะเหรี่ยงถือเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติพันธุ์