|
|
|
|---|
| ชื่อผู้แต่ง | ศักดิ์ชัย สายสิงห์ |
| วารสาร/นิตยสาร | พุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย |
| เดือน | พฤษภาคม-สิงหาคม |
| ปี | 2563 |
| ปีที่ | 27 |
| ฉบับที่ | 2 |
| หน้าที่ | 189-220 |
| ภาษา | ไทย |
ผู้เขียนกล่าวถึงอิทธิพลของงานพุทธศิลป์ไทยในอาเซียนนั้นว่าสามารถแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 งานพุทธศิลป์ไทยที่รับมาจากประเทศอาเซียน มองว่าประเทศไทยได้รับ พุทธศาสนาที่มีงานศิลปกรรมไทยจากประเทศพม่า ศูนย์กลางทางพุทธศาสนา แบบเถรวาทรองลงมาจากศรีลังกา ศิลปะที่มีบทบาทมาก คือศิลปะพุกาม มีต่อศิลปะล้านนาและสุโขทัย ส่วนศิลปะจากประเทศอื่นๆ ปรากฏอยู่น้อยมาก เช่น ศิลปะชวาภาคกลางซึ่งเป็นมหายานปรากฏต่อสมัยศรีวิชัย ส่วนศิลปะเขมรมีบทบาทต่อรูปแบบศิลปกรรมกับคติความเชื่อที่ปรากฏในงานสถาปัตยกรรม เช่น เจดีย์ทรงปรางค์ พุทธศิลป์จากเวียดนามมีปรากฏหลักฐานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ส่วนที่ 2 บทบาทของงานพุทธศิลป์ไทยต่อประเทศอาเซียน
งานพุทธศิลป์ไทยได้ส่งผลต่อไปยังพุทธศิลป์ลาวและพุทธศิลป์เขมร ด้วยเหตุที่เป็นประเทศที่รับพุทธศาสนาแบบเถรวาทด้วยกัน มีอาณาเขตติดต่อกันและมีความสัมพันธ์ทางด้านภาษา วัฒนธรรมและการเมือง ส่วนบทบาทต่อพม่ามีอยู่น้อยมาก ปรากฏอยู่ในสมัยอยุธยาตอนปลายต่อรัตนโกสินทร์ตอนต้น จากชาวไทยที่ถูกกวาดต้อนไปในสมัยสงครามเสียกรุงครั้งที่ 2 ซึ่งเหลือหลักฐานอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
1.พระพุทธรูปสมัยอมราวดี
2.จารึกสมัยศรีวิชัย
ผู้เขียนกล่าวถึงอิทธิพลของงานพุทธศิลป์ไทยในอาเซียนนั้นว่าสามารถแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 งานพุทธศิลป์ไทยที่รับมาจากประเทศอาเซียน มองว่าประเทศไทยได้รับ พุทธศาสนาที่มีงานศิลปกรรมไทยจากประเทศพม่า ศูนย์กลางทางพุทธศาสนา แบบเถรวาทรองลงมาจากศรีลังกา ศิลปะที่มีบทบาทมาก คือศิลปะพุกาม มีต่อศิลปะล้านนาและสุโขทัย ส่วนศิลปะจากประเทศอื่นๆ ปรากฏอยู่น้อยมาก เช่น ศิลปะชวาภาคกลางซึ่งเป็นมหายานปรากฏต่อสมัยศรีวิชัย ส่วนศิลปะเขมรมีบทบาทต่อรูปแบบศิลปกรรมกับคติความเชื่อที่ปรากฏในงานสถาปัตยกรรม เช่น เจดีย์ทรงปรางค์ พุทธศิลป์จากเวียดนามมีปรากฏหลักฐานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ส่วนที่ 2 บทบาทของงานพุทธศิลป์ไทยต่อประเทศอาเซียน
งานพุทธศิลป์ไทยได้ส่งผลต่อไปยังพุทธศิลป์ลาวและพุทธศิลป์เขมร ด้วยเหตุที่เป็นประเทศที่รับพุทธศาสนาแบบเถรวาทด้วยกัน มีอาณาเขตติดต่อกันและมีความสัมพันธ์ทางด้านภาษา วัฒนธรรมและการเมือง ส่วนบทบาทต่อพม่ามีอยู่น้อยมาก ปรากฏอยู่ในสมัยอยุธยาตอนปลายต่อรัตนโกสินทร์ตอนต้น จากชาวไทยที่ถูกกวาดต้อนไปในสมัยสงครามเสียกรุงครั้งที่ 2 ซึ่งเหลือหลักฐานอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
1.พระพุทธรูปสมัยอมราวดี
2.จารึกสมัยศรีวิชัย
Google Translate