การติดต่อกันระหว่างดินแดนสุวรรณภูมิและอินเดียในการแลกเปลี่ยนสินค้าถือเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้บริเวณแถบนี้ได้รับวัฒนธรรมจากอินเดียและนำมาปรับใช้ผสมผสานกับวัฒนธรรมดั้งเดิมที่มีอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งทำให้มีการเปลี่ยนแปลงสังคมเมืองจากที่ไม่มีภาษาเป็นของตนเองรวมไปถึงตัวอักษร จึงได้รับภาษาบาลี-สันสกฤต รวมไปถึงวิทยาการและวัฒนธรรมต่าง ๆ  ที่เข้ามาพร้อมกัน สิ่งที่อาจารย์ศรีศักรได้กล่าวเป็นหลักคือศาสนาและการปกครองที่ถูกนักวิชาการต่างชาติมองว่าเป็นการลอกเลียนแบบจากอินเดียอย่างเห็นได้ชัด และดูถูกสติปัญญาของประชากรบริเวณดินแดนสุวรรณภูมิ การเข้ามาติดต่อค้าขายกับสุวรรณภูมิทำให้มีนักบวชเดินทางเข้ามาพร้อมกัน และเป็นส่วนที่เข้ามาเผยแพร่พระพุทธศาสนาและการปกครองระบบราชามหากษัตริย์ให้กับชนชั้นสูงที่มองว่ากษัตริย์ทรงเป็นองค์อัครศาสนูปถัมภก และเกิดแนวคิดจักรพรรดิราชขึ้นมา ภายหลังในยุคสมัยของพระเจ้าอโศกมหาราชใน พ.13 ได้มีการนำเข้าวัฒนธรรมอินเดียอย่างเป็นทางการผ่านการบูชาและค้าพระธาตุ ตลอดไปจนถึงการผลักดันธรรมจักรอันเป็นสัญลักษณ์ของแนวคิดแบบจักรวาทินขึ้นมาที่สัมพันธ์ไปถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนไว้ 

ในสมัย พ.8-9 ได้ปรากฎหลักฐานที่มีการติดต่อค้าขายตั้งแต่ในยุคสุวรรณภูมิในเมืองอู่ทอง และในเอกสารของจีนที่มีการกล่าวถึง รวมถึงพบหลักฐานทางโบราณคดีอื่น ๆ  ร่วมด้วย