- ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 : เริ่มมีการขุดค้นแต่ยังไม่เป็นรูปแบบ

- ค.ศ.1958-1965 (พ.ศ.2501-2508): ดร.เอฟ.เอ (ฟาซาล อาห์เมด) ข่าน (Dr.F.A.[Fazal Ahmad Khan])

ข้อมูลจากการขุดค้นทางโบราณคดีพบว่าเมืองท่าบันภอร์ (Port of Banbhore) มีร่องรอยการใช้งานมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 1 ถึง 13 (พุทธศตวรรษที่ 7 - 19) ในช่วงต้นของการใช้งานพื้นที่พบหลักฐานว่ามีการนับถือศาสนาพราหมณ์ เนื่องจากพบศิวลึงค์ และภาชนะดินเผาจารึกอักษรเทวนาครี ก่อนที่ภายหลังจะกลายเป็นการนับถือศาสนาอิสลาม และเริ่มเติบโตเป็นเมืองท่าที่สำคัญร่วมสมัยกับเมืองท่าซีราฟ (Port of Siraf) ที่อ่าวเปอร์เซีย และเมืองท่ามันไตในมหาสมุทรอินเดีย ในคริสต์ศตวรรษที่ 8 (พุทธศตวรรษที่ 14) 

หลักฐานที่พบเกี่ยวกับการค้าขายมีทั้งภาชนะดินเผาจากเอเชียตะวันตกเช่น ภาชนะดินเผาแบบเคลือบสีฟ้า-เขียว (Turquoise Glazed Pottery) ภาชนะดินเผาเคลือบตกแต่งด้วยเทคนิค Sgraffiato ภาชนะดินเผาเคลือบความมันเงา (Lustre ware) เครื่องถ้วยจีนสมัยราชวงศ์ถัง จึงมีการสันนิษฐานว่าเมืองท่าบันภอร์ (Port of Banbhor) นั้นอยู่ในเครือข่ายการค้าตามเส้นทางจากเอเชียตะวันตกถึงเอเชียใต้ และเจริญจนถึงขีดสุดในสมัยราชวงศ์อับบาซิด จนถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 12 (พุทธศตวรรษที่ 18) จึงเริ่มหมดบทบาทลง

มีการจัดแสดงพิพิธภัณฑ์สำหรับแหล่งโบราณคดีบันภอร์ (Banbhore) ณ บริเวณที่ตั้งของแหล่งโบราณคดี

วันวิสาข์ ธรรมานนท์. "หลักฐานทางโบราณคดีในประเทศไทยที่แสดงถึงความสัมพันธ์ทางการค้ากับเอเชียตะวันตกก่อนพุทธศตวรรษที่ 16". วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบันฑิต สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร. 2555.

Unesco. Port of Banbhore. เข้าถึงได้จาก https://whc.unesco.org/en/tentativelists/1885/